Zamanın Zincirlerine Vurdum Kendimi

Zamanın zincirlerine vurdum kendimi
Doğan her yeni gün sıkıştırıyor
Musalla taşının ölümcül soğuğuna
Attığım her adım hüzün oluyor
Söylediğim her söz yetim bir gözyaşı
Ben dirhem dirhem azalırken
Kuduruyor silmeye çalıştığım yalnızlığım
Hangi aynaya baksam dayanamaz kırılır
Yüzümden uçuşan keder kuşlarının kanat çırpışı
Adın ferman dinlemez bir fermendı oysa
Habersiz çalardı anılarımın zimcirli kapısını
Yüreğimin derinliklerinde gizleyip
Gurbetlerde demlediğim beyaz incimdin
Ayrılığın fermanını verip soğuk ulaklara
Kan damlattın yazdığın satırlara
Okurken masum bir çocuğun
Yüzü döküldü çığlıklar arasında
Gerçi nicedir beklediğim birşeydi
Yüreğimin derinliklerinden çıkarıp şimdi
Kurumuş bir ağacın dalına asıyorum seni
Hiçbirşey aynı kalmaz artık
Ne sen sensin bende duran
Nede ben benim gönül yurdundan kovulan
Her gece kesiyor dudaklarımı dişlerimin hıncı
Düşen her kan damlasıyla beraber
Büyüttüğümüz çocuk oluyor ayrılık