Zamanın unuttuğu kalp atışı

Zamanın Unuttuğu Kalp Atışı

Bir kitap kaldı başucumda açık,
Seninle başlayan bir cümlenin ardı
Ama virgül gibi durmuşum orada,
Devamı sensin, yazılmayan yarım

Kaç geceyi öylece bekleyerek geçirdim,
Kapı çalmadı, ama içimden geçtin
Bir perde aralandı her düşte biraz,
Sesin sustu, ama yankısı dinmedi

Bir ömür sığar mı bir vedaya?
Bir göz kırpışına, bir susuşa?
Sen gittin, evet, ama içimde
Bir ömür kaldın, hem de susarak.

Günah mıydı fazla sevmek seni?
Yoksa kutsal bir sınav mıydı bu yangın?
Zaman tanık, kalbim şahit,
Bu hikâyede ben değil, sen kahramandın.

Kendi içimde kurdum şehirler,
Her sokağa adını verdim gizlice.
Yürüyen herkes bir parçamı çiğner,
Çünkü seninle dolu her köşe, her gece

Bazen kendimle bile konuşmuyorum,
Çünkü senin sesine alıştı ruhum.
Kimsede bulamam o tınıyı artık,
Kalbim hâlâ senin adınla uyum

Gözlerimi kapatınca başlıyorsun,
Bir film gibi dönüyorsun içimde
Ağlıyorsun bir sahnede sessizce,
Sonra gülüyorsun; içim yıkılıyor gizlice.

Hiçbir şey olmadı sensizlik kadar,
Ne bir fırtına, ne bir kış gecesi
Zaman geçti, evet, geçti
Ama sen geçmedin, geçemezsin ki

Çünkü bazı kalp atışları
Takvimden bağımsız yaşar,
Saatin tik tak’ına değil,
Aşkın nabzına bağlanır…