Zamanın Üç Yüzü Şiiri - Sabit Süreyya Sirer

I. Geçmiş — Sessiz Öğretmen

Bir zamanlar vardım, çocuk ellerimde güneş,
Ne fark ederdim neyi yitirip neyi biriktirmiş.
Sandım ki her yara geçer, her acı unutur,
Meğer bazı izler, insanı içeriden büyütür.

Geçmiş…
Susmaz ama bağırmaz, fısıltıyla konuşur,
Her seçim bir yoldur, her yol bir sonuç taşır.
Yanlışlar öğretmen olur, eksikler kalem,
Bazı kelimeler hâlâ boğazımda sessiz, derin, kederli ve gelen.

Ne zaman arkama baksam,
Bir ben var orada kırılmış ama ayağa kalkan.
Ne çok şey öğretti sustuklarım,
Ve ne çok yol çizdi, dönüp baktığım anılarım.

II. Bugün — İnce Bir Çizgi

Şimdi buradayım…
Bir adım ileri, bir adım geri.
Kalbimle aklım arasında,
İnce bir çizgide yürür gibi.

Kaygılar…
Bir çalar saat gibi sabahları uyandırır,
Düşünceler geceyi delik deşik bırakır.
Bugün, karar vermenin adı oldu.
Bugün, geçmişle yüzleşmenin sorusu.

İçimde bir ses: "Dayan, bitecek," der,
Bir diğeri fısıldar: "Ya hiçbir şey değişmezse?"
Bu sessiz savaşta, bazen bir nefeslik barış ararım,
Ama yine de, yaşadığım her anı içime kazıyarak devam ederim.

III. Gelecek — Işığın Ardındaki Yol

Ve sonra...
Gözüm uzaklara takılır, henüz yaşanmamış zamanlara.
Orada bir umut var, adı belli değil belki,
Ama sıcak, ama canlı ama bekleyen gibi.

Gelecek…
Henüz yazılmamış bir şiir gibi durur önümde.
Her hecesi, bugünkü çabamla şekillenir,
Her satırı, geçmişte bıraktığım gölgeleri siler.

Bir düş kurarım:
Daha iyi bir ben, daha huzurlu bir yarın,
Daha az pişmanlık, daha çok anlam.
Ve içimde bir ses daha belirir:
"Yolun uzun, evet... ama sen yürümeye devam et,
Çünkü yol, yürüyenindir."

Son

Zamanın üç yüzüyle yaşarım:
Geçmiş bir ders kitabı gibi arkamda,
Bugün bir sınav gibi önümde,
Gelecekse, gözümde bir ışık her şeye rağmen umutla.

Ve ben,
Sabit Süreyya Sirer,
Her gün biraz daha tamamlarım kendimi,
Düşe kalka ama umudu hiç bırakmadan,
Zamanın içinden geçerek,
Zamana kendimi yazarak…