Zamanın Tetiğini Çekince...

Bakıyorum kendi öz gözlerimle,
Ki çoktan kaçırmış olmalıyım,
Göremiyorum tepemdeki cinlerimi.
Sakinleşiyorum artık sanırım,
Usul usul dinleniyorum bünyemin dışında.
Bakıyorum da hayli değişmişim,
Beynim bronzlaşmış galiba.

Beyaz sayfalarım kararmış.
Karıncalar önce küle
Sonra damarlarıma basıyor.
Kara katran akıyor ellerimden,
Gözlerim kara bağlıyor.
Yarası sızlıyor yine yüreğimin,
Şu zaman fırtınalarının tahriş ettiği.

Yürü anca varırsın diyor aklım,
Fakat kavuşacak bir mekânım,
Var mıydı ki bir yarim?
Yine anımsıyorum, kahretsin!
Silinmez mi insanın şu beyni?
Düşünüyorum…
……..................... ve “evreka! ”
Çözüm;
Kafatasımda yakışıklı bir delik.
Ve bunun bir tek yolu;
Dokuz kalibrelik bir çelik!