Zamanın teni Şiiri - Salih Aydemir

zamanın teni

bu şiir karşımda duran duvarın şiiri
hesaplar tutmuyor lesbia
ayrılıkların nedeni yok
geleneğe başkaldıran nedenlerdir yalnızca

her yalnızlığa bir bunalım katmalı garip çelişkiler
aşk ay’ın etrafında kıyı bucak dönmeli şal ile
ipek gabardinden yapılmış hücresel yalnızlıklar için
zamanın teni güzel lesbia
andersen masallarındaki gibi
çocukluk diyorum ya
çocukluk işte
çirkin bir deniz kızına dönüştü babamın ömrü

kim unutulmuşsa kardeşlerin en küçüğü olarak
ortancaları hep güzel ve yakın bulmuşumdur kendime

pervasız bir keyfin kuyruğunda ezildim
kenarda kaldı yarı beline kadar açık tenim
kalbimi bir kılıf örttü gün yüzlü denen o soğukla
başındaki eşarp özgür bırakacaksa saçlarını
varsın tümüyle açık kalsın kalbim
ben bu kenti her mevsim severim
gün ışımadan dağılırım teninin sokaklarına

ankara’nın şık ışıklarını seviyorum
ikindilerin hanımefendi edalarını
yakasına manşetten kağıt bir sözcükle yaslanıyorum

asit sarısı taşıyan geceleri tanıştırıyorum haliç’le
ince bir gabardin gibi huysuzlanıyor istanbul
panlar eşarplar uçuşuyor kız kulesinin dalgın yüzünde
sevişmeyi seviyorum sevişmeyi seviyorum lesbia
hüzün mü mutluluk mu belki ikisi öteki belki

bahar gelsin nasıl gelirse
sade ve şık bir fon marks
stilist bir hava
tahta düğmelerim kırıldı rüzgârda
kamuflaj desenli hiçbir yüzü sevmiyorum

lesbia bu aşk bir yüzüğün içinden geçer mi
yoksa ben bir moğol efsanesinin yabancısı mıyım
tenimin kaşmir olması şart mı yaban keçisi gibi
846’dan kalma
victorya anlaşmalı bir gelecek mi taşıyorum
yüzün soluğumu kesiyor tutkum tehlikeli
bahsi kazanıyorum
günden geceye dönen kadife bir küfür
zil gün ve gece
lesbia yalnızlık gürültü çıkarmaktır
a!şk neyin var demez