Zamanın tanığıydı
yüzündeki çizgiler.
Her gün
o kadar çok ölüyordun ki
vaktini ç/alan yüreksizlerin,
utanmaz akitsiz sözlerinden.
Sana sevdalı,bir yağmur damlası
hayatın iz bıraktığı çizgiden,
akıp giderken;
Acımasız bir vedanın,
sessiz haykırışlarında
Boğuluyordu hayalleri..
Bu kaçıncı katledişim
sokak aralarındaki şiirlerimi.
Ay düşerken şiirlere,
hangi yakamoz intihar ederki,
denizine ağlayan,
martlılarının önünde.
Ruhsatsiz şiirler,
dolanıyor dilime
ahımda gizlenen
kırk ikindi yağmurlarında..
Kayıt Tarihi : 20.2.2018 10:13:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!