Zamanın Sessiz Kıyısında

Bir ses vardı, çok uzaklardan,
Sanki rüzgar değil, eski bir hatıraydı.
Gözlerimde titreyen o eski sokaklar,
Bir an durdu dünya, döndüm arkama.

Biliyor musun?
Dünya daha küçük, biz daha büyüktük o zaman.
Bir kahkaha taşırdı gökyüzünü,
Ve adımlarımızda kaybolurdu yollar.

Ne baharlar geçtik, ne yazlar bitti,
Hep bir şeyler eksik kaldı,
Ama fark etmedik.
O anların içindeyken hiç anlamadık.

Şimdi, ellerimde eskimiş birkaç fotoğraf,
Solmuş renkler, yıpranmış köşeler...
Gözlerimi kapatıp sarılıyorum onlara,
O günlerin sıcaklığı hala içimde.

Zamanın kıyısında bir yerde bekliyorlar,
O hiç dönmeyen sabahlar,
O hiç bitmeyen akşamüstleri,
Bir hayal kadar sessiz, bir özlem kadar derin.

Ve ben, her rüzgar estiğinde,
Bir yaprak gibi savruluyorum o günlere.
Belki de en çok, o kaybolmuş benliğimi,
Arıyorum o maziye gömülen saatlerde.