Zamanın Potası Şiiri - Hasan Özünal

Zamanı yok eden haddeden geçiyor ömür,
Bir kızgın potada kaynayıp, eriyor zaman.
Beyinler yanıyor potada, fikirler kömür,
Bu döngü ezelden beri de, vermiyor aman.

Hammaddesi insan olan bu tarih karanlık,
Gelecek, iğneyi saklayan izbe samanlık,
Var oluş “kün” ile yok oluş ise bir anlık,
Sığmaz hiçbir mastara, işte bu iş pek yaman.

Bir bilinmez âleme göç ediyor insanlık,
Yanan meşalelerin şavkı, dünden karanlık,
Azgın kurtlara kaldı, kuzulara çobanlık,
Deccal kırıntıları artık oldu kahraman.