Zamanın Pençesi Şiiri - Abdulkadir Aktaş

İçimde küf tutmuş bir zaman var
Zamanın pençesinde sıkışmış bir an gibi
Dokunsan dağılır, sussan büyür
Ağırlığını omzuma astım yıllardır
Kimse görmedi; ben eğilmedim çünkü
Sonra yağmur yağdı üstüme, adımı sormadan
Islanmışlığım kader sanıldı
Oysa her damla
Zamanın pençesine karşı
Bir suskun direnişti içimde
Tenhalıkla barıştım
Kalabalıklara küstüm
Gölgeme yaslandım geceleri
Zaman bastırırken bile
Işığı beklemeden ayakta durdum
Yarım cümleler kaldı ardımda
Zamanın pençesinden kurtulamayan
Tamamlanmayan her şey bendim