Zamanın Oyununda ki Saklı Pişmanlık

Yıllar kovaladı birbirini dönüşü olmayan bir geleceğe.
Hani çalar ya, bir ninnin ezgisi gibi ve sen uyursun.
Gözlerini açtığında fark edersin elindekileri kaybettiğini.

Bir pişmanlıktır gözyaşınla zihnini kasıp kavuran.
Bir gerçektir ki, son pişmanlık fayda etmez gözyaşınla.
Anla ki, elindekilerin değerini çok geç olmadan bil!

Kaybettim gözlerimde ışık saçan, aydınlatan meleğimi.
Ne gözyaşım getirebildi ne de yıllarca ettiğim dualarım.
Ve anladım ki bir daha geri gelmeyecek gittiği yerden.

Annem di benim, hala da öyle semanın sonsuzluğuna giden
Öyle özlüyorum ki, hasret kalmışım burnumda tüten kokusuna
Sıcacık ellerinin yanaklarımı okşayıp bir buse kondurmasına…

Zamanın ötesinden gelen oyunun peşine kapılmıştım.
İhmal etmiştim babamı, hasretini dindiremediğim annemi.
Çok geç kalmıştım birer yıldız gibi kaydı avuçlarımdan.

Gözyaşım sel olup aktı yüreğimin damarlarında.
Zamanla ak düştü gözlerimin uçlarına.
Bir ben kaldım viranem de yalnız bir başıma…