Zamanın Koynunda Şiiri - Müjdat Şan

Uçurdum gitti senelerimi
Rüzgara kapılmış yapraklar gibi
Gözlerimin önünde sıraya dizilip
Birer birer uçurdum gittiler

Bütün hepsi çırpıda geçti gitti
Ne çocukluğum ne gençliğim
Ne umutlarım ne hayallerim
Ne de düşlerim kaldı geriye

Mevsimi hazana döndürdüm
Artık su tutmaz köklerim
Yeşermez yapraklarım
Dalımdan kopmak için
Bir rüzgar dokunsa yetecek
Bir ayağım çukurda
Gitmez bir adım öteye
Gözüm bakar toprağa
Yaşayamam el gördüğüye

Ellerim tutmaz asadan gayrısını
Takvimler söylemez zamanı
Susarda demez hangi vakit
Çöker kalırım belkide
Belki bir ağaç dibinde
Yada dört duvar içinde

Yorulmuş eskimiş bedenime
Toprak olma vaktini getirmişim
Elinde tırpanla bekliyor birisi
Artık geriye dönüp bakamam
Mümkün değil bundan gerisi

Yetmiş üçün kara kışında Karlar icinde geldiğim gibi
Çeker giderim bir sabah
Bu diyardan başka diyara
Topraklar serpin üstüme
Karanfiller güller yedi verenler
Çiçekler açsın bağrımda
Uyuyup kalayım zamanın koynunda