Zamanın Kırık Kum Saati

Eski bir radyonun sesi yankılanır akşamüstü sokaklarında,
Gecenin içinden usulca sızan bir masaldır hatırladıklarımız,
Büyüklerin sesiyle küçüklerin düşleri sarılır,
Rüzgâr her zaman esmezdi ama,
Bir serçenin kanadında başka bir şehre taşınırdı umut.

Oturduğumuz tahta sandalyeler konuşurdu bazen,
Kimsesizliğin sesini taşırdı ahşaplarına,
Sokak lambası karanlığı delen sarı bir kılıç gibi,
Gözlerimizin içine düşen hikâyeleri sıralardı bir bir.
Bazen çocuk olurduk, bazen hüzün…
Bir vapur düdüğü kadar yalnızdı büyümek,
Deniz, yüzümüze çarpan dalgalarla anlatırdı zamanın geçişini.

Bir eski çarşının kokusuydu hatıralar,
Kitapların arasına sıkışan kurumuş yapraklar gibi.
Ellerimizle dokunduğumuz her şey geçmişe bir köprüydü,
Çünkü bazen bir saatin yelkovanı bile kırılırdı,
Çocukluk, paramparça bir zeytin ağacının dallarında asılı kalırdı.

Akşamüstleri gökyüzü pembe ve maviye bürünürdü,
Her bulut, unutulmuş bir anı taşırdı uzaklara.
Sokakta top oynayan çocukların kahkahası,
Asfaltın altında kaybolurdu bir gün,
Ve her gece başka bir sokak lambası sönerdi.

Yalnızlığı en iyi geceler öğretirdi,
Bir şiir olurdu her adım, her gölge.
Bir gazete kupürü gibi sararmış hatıralarımıza,
Köşe başında unutulmuş bir çocuk bisikleti eklenirdi.

Ve bilirdik,
Her şeyin bir zamanı vardı;
Bir yaprağın rüzgârla dansı kadar kısa,
Bir çocuğun oyuncağına sarıldığı kadar gerçek…
Ama zaman, hep kırık bir kum saatiydi,
Ve biz, o saatten dökülen her kum tanesinde,
Bir başka masal anlatırdık geleceğe.

Büyüdükçe anladık ki,
Her şey biraz eksik, biraz yarım kalıyordu;
Bir hikâye anlatıcısının kelimeleri kadar,
Bir çocuğun düşleri kadar ince bir çizgiydi hayat.
Ve biz, o çizgide yürüyen cambazlar gibi,
Her adımda biraz daha fazla unuttuk çocukluğu.

Şimdi, sokaklar sessiz,
Radyonun sesi bile cızırtılı.
Ama biz, hala o eski masalı dinler gibi,
Bir zamanlar unuttuğumuz her anıyı yeniden yazıyoruz;
Zamanın kırık kum saatiyle…