Zamanın Kenarında Şiiri - Hüseyin Eroğlu

Zaman,
bir çay bardağının buğusunda kayboluyor.
Yollar uzuyor,
ama biz hâlâ aynı yöne bakıyoruz.

Birlikte yaşlanmak değil bu,
birlikte susmak,
birlikte dayanmak,
birlikte büyümek.

Gözlerimizde aynı yorgunluk,
kalbimizde aynı huzur.
Çünkü gerçek mutluluk,
birlikte yürüyüp
aynı denizin kıyısında
hâlâ yan yana oturabilmektir.

Ve o an,
insan sadece gülümser:
“Her şeye değdi.”

Zamanın kenarında oturuyoruz hâlâ,
bir çay, iki bakış
ve suskunlukta anlaşan iki kalp.

Yol uzadı, evet.
Ama biz yürümekten hiç vazgeçmedik.
Ayakkabılarımız eskidi,
ama adımlarımız hâlâ aynı ritimde.

Birlikte büyüdük,
birlikte eksildik,
birlikte tamamlandık.

Umutlarımız bazen gerçekleşmedi,
ama biz yine de
onlarla mutlu olmayı bildik.
Çünkü umut,
gerçekleşmek zorunda değil —
paylaşılmak zorunda.

Kederi yudumladık,
bir kahve gibi:
biraz acı,
ama hep karşılıklı.

Ve şimdi,
zamanın kenarında
birlikte otururken
göz göze gelirsek
tek bir cümle yeter:
“İyi ki seninle.”

Konuşmadık her şeyi,
ama anladık çoğunu.
Çünkü bazı duygular
kelimelerden değil,
sessizlikten beslenir.

Birlikte büyümek
her zaman gürültülü olmaz.
Bazen sadece
aynı odada susmak yeter.

Birlikte susunca
zaman da susar,
acı hafifler
ve sevgi
sessizce kök salar.

Güneş hep tepede durmaz,
bazen gölgeye ihtiyaç duyar insan.
Ve biz,
birbirimizin gölgesine yaslandık.

Yorgunluklarımızı sakladık birbirimizde,
gözlerimizdeki kırılganlığı
ellerimizle örttük.

Hayat zorladı,
ama biz gölgede büyüdük.
Çünkü sevgi,
ışık kadar gölgeyi de sever.

Eksildik zamanla —
biraz sabırdan,
biraz hevesten,
ama sevgiden hiç değil.

Birlikte eksilmek,
birlikte tamamlanmaktır bazen.
Çünkü eksilen yanlarımızı
birbirimizde bulduk.

Ve zaman,
eksileni değil,
birlikte kalanı yazdı.