Zamanın içinden geçen adam

Zamanın içinden bir İsmet geçti,
Bir iz bıraktı mı, kendi de bilmez,
Kah ağladı, kah sevindi, kah güldü,
Hiç gönül yaktı mı, kendi de bilmez

Kapılmış gitmiş hep sanki bir sele,
Belki de tatmamış sevdayı bile,
Ömrü hayatında bir tek güzele,
Şöyle bir baktı mı, kendi de bilmez

Kupkuru bir hayat sürmüş kendince,
Bâzen cefa çekmiş, inceden ince,
Feleğin hançeri bağra girince,
Son bir ah çekti mi kendi de bilmez

Zevk, sefa bilmemiş, çok cefa çekmiş,
Çile tarlasına hep sabır ekmiş,
Mutluluk nadir biten çiçekmiş,
Bağında çıktı mı, kendi de bilmez