Zamanın Gerisinde Kalan Ses

Bir ses vardı—
Ne bir isme bağlanırdı,
Ne de bir yüze.
Sadece gelirdi uzaklardan,
rüzgâr gibi,
bir hatıra gibi.

Zaman onu geride bırakmıştı,
Ama kalbim beklemeye devam etti.
Her gece kapımı çalan
bir yankıydı belki,
ya da hiç açılmamış bir mektubun iç sesi.

Konuşmuyordu artık kimse onunla,
ama o hâlâ konuşuyordu içimde.
Bir çocuğun yıllar sonra
kendini eski bir oyuncağın sesinde bulması gibi.

Ey geçmişin eşiğinde unutulmuş çağrı,
Sen kimsin?
Ben miyim?
Yoksa zamanın bile hatırlamadığı
bir duanın kalan hecesi mi?