Zamanın Eskimeyen Yüzü.

Ne zaman hatırlatsa seni bana,herhangi bir yaşanmışlık.
Bir gül bahçesine dönüyor yüzüm.
Sen o hiç büyümeyecek çocuk yüreğinle,
açtırırdın bütün pencerelerimi hayata.

Sen henüz bir ezgiye yazılmamış söz gibi.
Ürkek bir güvercin yüreğindeki çırpınışların,
avuçlarımda biraktığı iz gibi.
Kaçıp,kaçıp bana gelmek için ayak direyen
haylaz bir çocuk gibi
sevecen ve anlaşılmazsın.

Ne zaman hatırlatsa seni bana,herhangi bir yaşanmışlık.
mevsim bahara döner
bahçedeki şeftali ağaçları çiçeklenir,
bir kelebek kozasından çıkıp
özgürlüğe sererdi renklerini.

Ya sen ya sen çocuk.
Hala kararsız ve anlaşılmazsın.

Sen henüz kaleme alınmamış
bir hikayenin kahramanı gibi.
Bir varsın.
Bir yoksun.
Galiba ençok yoksun.

Yokluğuna varlığını sarıp,
çocukluğumun bayram şekerleri gibi
zamanın eskimeyen yüzünde,
ceplerimde saklıyorum.

Ve galiba en çok senden saklıyorum.