Zamanın Dudakları Yok Şiiri - Ömer Ulu

Gönlümden uç veriyor taze bir gül dalı
Derin bakışlı gözlerin suluyor duygularımı
Bir bıçak ağzındaki kötülüklerle yaşanırken hayat
Yüzlerimizde yaşamanın tertemiz sevinci

Güneş adını parlak ışıklarıyla yazar güne
Ben senin özleminle kurarım günlerimin renklerini
Herkes dayatılan esareti kabullenmiş görünürken
Ben özgürlüğü toplarım sözcüklerinin her birinden

Elimde değil söz geçiremiyorum hapsindeki kalbime
Gizli bir pınar gibi akmasın damarlarımızda sevgi
Çekememezlik ayrık otları gibi sarmışken saatlerimizi
Her yere sıçrasın dudaklarımızdan mutluluk tanecikleri

Al götür kimsesiz zamanlarımdan kalanları
Yerine koy güzel saçlarının zeytin karasını
Çıplak bir miğfer soğukluğunda didiklenirken insan etleri
Tut ellerimi sımsıcak,uzun uzun anlatırken aşkını

Hasretimi kollarının billur ırmağına koyuyorum
Beni mutluluk kayıklarında dolaştır diye
Zamanın dudakları yok gülmesini bilmiyor
Tüm zamanlarımın gülümsüyor sen güldüğünde

Yüzün sızınca güzelleşiyor günlerimin sol yanı
Siliniyor yüreğimin pas tutan kıvrımları
Gece çekerken çıplak bedenine siyah duvağını
Dokunuşların alevlendiriyor sevdamın çırasını

Güzel gözlerin ve berrak bakışların bağladı
Özlemlerimi bir daha çözülmemek üzere kendisine
Kışlamak gerilerde kaldı soğuk iklimlerde
Cemreler düşer gönlüme seni her görüşümde
Eğilip tutar mısın uzattığım umut kayığının küreklerini sende.