Zamanın Boşluğu Yokluğunla Başladı

Çiçeksiz bahçe misali, çırılçıplak bıraktın.
Ne derin bir boşlukmuş, içimden geçen,
Senden sonra fark ettim...
Zamanın acımasızlığını,
Zamanın herşeyin ilacı olmadığını,
Yokluğunda gördüm...

Kandırmaca bir hikayeymiş sade...
Gün geçti, günler, haftalar aylar,
Ve yıllar geçti,
Zaman dolduramadı yokluğunu...

Bir sevda girmişse bir yüreğe,
Ne zaman çıkarabilir,
Ne de başka birşey,
İlmek ilmek her bir an yeniden, dokunur durur...

Yıkıntılar olabilir, Çaresizlikler,
Ütopik olabilir her şey,
Sen olmayabilirsin, hiç sevmeyebilirsin de,
Hiç gün dönümü olmayabilr,
Salt bir med-cezir...

En nadide kitapsın,
Kaybedipte eski sahaflarda aradığım,
Mitolojik bir çalgı,
Gün aşırı sevip, gece yitirdiğim...

Hep var olan,
Ve hiç olmayacak olan....