Zamanın Ayak İzleri Şiiri - Atilla Özişi ...

Bir sararmış resimdi avuçlarımda kalan,
O hayal ötesi günden,
Rüzgar saçlarını yüzüne nasılda savurmuştu
Yüzüne akşam güneşinin kızıllığı vurmuştu,
Gözlerini kısıp rüzgarın şiddetinden
Nasılda bakmıştın,
O kadar güzeldin ki,arkadaki manzarayı
Geri planda bırakmıştın.

Buğdaylar sararmıştı başak başak
Saçlarını kıskandığından,
Hasat zamanının sabırsızlığı düşmüştü gönlüme
Bu yüzden fırlatıp atmıştım kendimi
Ağır değirmen taşlarının
Ezici dönümüne.

Bulutlar koşup gelmişti uzak diyarlardan
Tenindeki beyazlığa yansımak tutkusuyla,
Oysa gökyüzü masmaviydi o sabah,
Yakamozlar düşmüştü serin suların üstüne
Ak deniz,bir nazar boncuğu gibi
İğnelenmişti göğsüne,
Kenarları böğürtlen çalısı o patika yoldan
Geçerken adımların,
Bir sahil kasabasının
En tenha koyunda kalmıştı
Tüm yaşamadıklarım.
Senin bittiğin yerde başlamıştım ben,
Yetişememiştim geç kalmışlığıma
Randevularıma sadıktım oysa
Aşklarıma sadıktım,
Kumlara yazdığım adını silmesine kızsam da
Denizle kumsalın sevişmesine
en yalansız tanıktım.

Arkada dağlarda çıkmıştı,
Vişne ağaçlarının biraz ötesinde,
Akşamsı bir karanlık çökmüştü
Yamaçlarına,
Dudaklarınsa,vişnelerin en olgun renginde
Rüzgar uzanırken başaklardan saçlarına,
Sanki,altın rengi bir buğday tarlasına düşmüş gibi
İmrentiyle bakıyordu vişneler dudaklarına.

Bir deklanşör düğmesine borçluydum bu anı
Titreyen ellerimi rütuşlayıp
Netleştiren objektife birde,
Yıllarımın ötesine sunarken
Bu eşsiz hatıranı,
Başakların en sarı rengine düşmüş
Vişne ağaçları,
Şimdi kim bilir nerde,
Hangi şehirde?
Bazı şeyler vardır ki,
Yaşanmadan anlaşılmaz,
Boğazında düğümlenir insanın
Eksik kalmış yanları,
Ağlamaksa ayıptır,bir erkeğe yakışmaz,
Resmin üzerindeki göz yaşına gelince,
Boş ver bunları,
Tek damla göz yaşı
Ağlamaktan sayılmaz.

Düşsel bir anlatım gibiydi her şey,
Sanki mitolojik bir efsaneydi,
O an yaşanan,
Anlatsam binlerce sayfa yazılacakken,
Hayatımın antolojisinde sadece
Bir dipnot olarak kalan,
Ve her akşam,çarmıha gerilir gibi
Ellerime çakılan,
Hiç kanamadan
Hiç ağlamadan
Hiç acımadan...

Öyle bir gündü işte,
Tüm tonların
En ağır
En koyu
Haliyle yaşandığı,
Öyle bir andı ki,
Tek kare bir fotoğrafın
Zamanın ayak izleri gibi
Gönlümde kaldığı...