Zamanı Sükut Ettim Bekliyorum Belki Geli ...

zamanı sükut ettim
gülücükten maskelerle efkarı gizlerken
umutsuzluk bile çaresizliğime acıyıp
umud etmemi umud etmek isterken bile
an ve an kesilen nefesime suni tenefüs ettim
belki gelirsin diye
titreyen ellerimi gizlemeye çalışırken tutmayacak bi yalanı kendime bile inandırmaya çalıştım
olmadı
yeter artık sildim onu dedim
unutucam bidaha umrumda bile olmayacak dedim
olmadı
özlem fırtınasının beni içten içe yakıp kavurduğunu bile bile
kendimden bile gitmek istedim
olmadı
şimdi zamanı sükut ettim bekliyorum

bazen bana yaptıklarına kızıyorum
sana nefretle bakmak istiyorum
yaptıklarına anlam verememenin şuursuzluğuyla
son bi umud diyorum
belki herşeyin bi sebebi bi nedeni vardır diyorum
sonra söylediklerin geliyor aklıma
beynimi tırmalayan o ses
o öyle bi ses ki
tüm sevdam kalbimi alıp allal acele kaçıyo benden
özlemlerim kirli bi el değmiş gibi soğuyo bedenimden
yüreğim iki yüzlü alçak bi adam
kendine bile ihanet etmiş bi zavallı duruyo karşımda
senin bana söylediklerin bi ses olarak yankı yapıyo tüm bedenime
aynalara bakamıyorum
sonra derken başka bi ses
sen naptın kendine değer miydi be usta
kuru bi aşk için kendini yakmaya değer miydi
onurunu gururunu hiçe saymaya değer miydi
bu ses içten içe umutsuzluk yüklüyo ağlayan damarlarımdan yıkılmış kalbime
ölmeye yüz tutmuş bakışlar korurken sen diliminin tüm kapılarını
bırak be usta kefenlenmiş bi aşka nefes olamazsın artık
biliyorum o gözler o gülüşler o yüz baktığın her yerde
biliyorum imkansız
biliyorum özlüyosunda
bilmiyo muyum onu nasıl sevdiğini
bilmiyo muyum ona nasıl tutulduğunu nasıl aşık olduğunu
ama görmüyo musun kefenlenmiş aşka şok cihazı uygulayamazsın
bu aşk seni öldürüyo be usta

bu ses içimde yer ederken
çaresizlik bekleyiş sulh olmuşken
başka bi ses sen tahir ile zührenin hikayesini bilir misin diyo
derken bi şiir çınlıyo kulaklarımda
bi şiir çalınıyo sisli dağın ardından gelen gizemli bi adam misali
bi şiir çalınıyo uzak iklimlerden haykırırcasına
o şiir tüm öfkemi tüm nefretimi yerle bir ediyo
kulaklarımı tırmalayan beni kandırmaya çalışan o sesleri yerle bir ediyo
sanki kurumuş kalbe su yürüyo
tahir olmakta ayıp değil zühre olmakta hatta sevda yüzünden ölmekte ayıp değil diyo
zühre tahiri sevmeseydi tahir tahirliğinden ne kaybederdi
bu şiir solmuş gülüme can oldu
sevdama eş yüreğime umud oldu
yeniden sükut ettim bekleyişlerime
seviyorum dedim kendi kendime
zamanı sükut ettim bekliyorum belki gelirsin diye
ben seviyorum ya o yetmez mi
şimdi yüreğime yeniden umud ekip sessizce bekliyorum
günün birinde beni sever gelirsin diye
şehrin gibi kırkaltılık etsede bu aşk beni
ben sevdam ile bekliyorum seni