Zamanı Silah Gibi Kuşanırız

Durdum, çünkü yürümek için sebep bulamayan,
düşmek için de bahane aramaz.
Zamana direniş değil bu, ben sahiden taş olmuşum.
Ağaç gibi beklemeyi, rüzgâr gibi esip geçmeyi öğrendim.

Kapıyı vurup çıkarken her şeyi geride bıraktığını sanırsın.
Ama bazı evler, ardına kadar açık bir yara gibi kalır.
Annenin yorgun elleri,
babanın sert ama yerli yerinde duran sessizliği…
Kapıyı çalarsan açan olur mu?
Açan olursa, içeri buyur eden olur mu?

Zamana hükmedemeyiz:
'Yetişemedim,' deriz,
'Bilemedim,' deriz,
'Şartlar elvermedi...'
Bir eksiklik yaratıp sonra da çatal-kaşık seslerinin arasına karışırız.
Annenin çay koyarken gözlerini kaçırışı,
Babanın pencereden dışarı uzun uzun bakışı,
Kardeşlerin gereğinden fazla neşeli olmaya çalışması…
Zamanı silah gibi kuşanırız, ama namlu hep bize döner
ve tetiği çeken de biz oluruz.

Gidemediklerim, kalamadıklarım…
Bir harf daha düşürüp,
Ateş gibi yanmayı, gece gibi saklamayı,
En çok da toprak gibi kabullenmeyi öğrendim.

Dudağımın kıyısında acı bir sözcük:
Söylesem mahşer, söylemesem zindan.
Dönemeçleri eğip büktü zaman.
Sorulmadı ne yana gittiğim.
Dilimin dönmediği bir ağırlıkla,
Tutunduğum dalların bildik eller olmadığını bile bile durdum.

Adını koyamadım acının…
Kapıyı çekip çıktığında,
Esen rüzgârın sesi bir başka gelir insana.
Bazı kapılar yalnızca bir kez açılır ve sonra da ebediyen kapanır.

"Belki bir gün." diye içini ısıtan o küçücük umudu,
Tokmağın soğuk demirine teslim etmeye cesaretin olmaz.

Zamanı silah gibi kuşanırız:
Kimi ekmeğe sürer namlusunu,
Kimi alnına dayar geçmişi…
Evvel zaman içinde bir çocuk kalır,
Duvar diplerinde,
Ayakkabıları çamurlu, elleri üşüyen.

Dönüp de giremediğin bir evin eşiğinde kaldığında
daha iyi anlarsın:
Bir adım atarsın, ama kapıya değil…
Geriye.
Çünkü bazen insan, en çok dönebildiği yere değil,
Dönebileceğini sandığı ihtimale tutunur.
Ve bazı kapılar, çalınmadan kapanmış olur.