Zamanı Gelince Şiiri - Güliz Ardilli

Sen yoksun ama ben buradayım,
Sen uyuyorsun ama ben uyanığım.
Herkes hata yapabilir,
Ama sen hata yaptığını bile kabul etmiyorsun.
Kendine güvenmiyorsun,
Yalan söylüyorsun,
Oyun oynuyorsun.
Ama ben çok yorgunum.
Ve sen haksız yere bana acı çektiriyorsun.
Sen beni değil,
Sana yalan söyleyen arkadaşlarını seviyorsun.
Eğer sevdiğini inkar ediyorsan,
Hiçbir şey hatırlamadığını söylüyorsan,
Delice bile aşık olsan,
Cevabım hayır olacak her zaman.
Ne nefret var içimde, ne de intikam duygusu.
İlk başta kızmıştım bu vurdumduymazlığına,
Düşündüm sadece olanları,
Sonra hiçbir şey hissetmediğimi anladım.
Duygusal bir filmden sonra,
Biraz ağladım.
Beni korkutan sensizlik değil,
Amaçsız bir hayatla baş başa kalmak.
Bir gün nasıl ayrılırım diye düşündüğüm arkadaşlarımı bile,
Sayende sevmediğimi sandım.
Güçlü olmak için yalnızlığı kabul etmek,
Yalnız olduğun için güçlü olman gerektiğinden belki de.
Ama alışmak lazım ayrılıklara.
Bugün sen beni bırakırsın,
Yarın başkası seni.
Bir gün bizler hayatımızı,
Bırakıp gitmek zorunda kalırız işte.
Her şey zamanı geldiğinde,
Engel olamaz buna hiç kimse.

18 Ocak 2001 Perşembe 1:45 / İstanbul