Zamanı Eriten Sobalar Şiiri - Mesut Yüksel

Kurulması ayrı bir çileydi,
tutuşturması sabır isterdi;
ama bir kez yanınca
bir odayı değil,
evi ısıtırdı.

Yüzü kor kesilirdi,
utangaç bir çocuk gibi kızarır;
ateşin diliyle
geçmişi anlatırdı insana.

Onun verdiği sıcaklık
yalnızca bedenlere değil,
hatıralara sinerdi;
hiçbir çağdaş ateş
bunu başaramadı.

Soğuk mevsimlerin karşısına
eski bir savaşçı gibi dikilirdi;
sitem ederdi ayaza,
suskun bırakırdı kışı.

Kristaller çözülür,
buz inerdi dizlerinden;
karda oynayanların
ellerinde
ısı, tatlı bir sızıya dönüşürdü.

Boruları ufka bir çizgi çizerdi;
karanlık bir gölge gibi
gizli bir pusu taşırdı gecelere.

Kurum,
kara bir kaderin
toz mürekkebi gibi
yapışırdı yazgısına.

Ama yine de
insanlığı ısıtan
kadim nöbetçilerdi onlar;
külün ve hatıranın içinden
zamanı eriten
kor sobalar.