Zamani degil Şiiri - Ertan İgneli

mermi kovanlarını toplayan çocuk
gözlerden akan yaşları bırakıyordu
usulca toprağa

ölü yıldızları omuzunda
apolet gibi taşıyan
bir saraylının kibriydi
havadaki barut kokusu

gün batımında alev alev yanan
yıldızlardı ki, biz onları
kurşuni, kurşunlu havalarda tanıdık

öfkenin dışarıda kaldığı
bir çemberdi yaşam
bana, sana ve
mavzeri yanıbaşındakı yoldaşının
omuzunu dövenlere

direnenlere yakılan ağıtlar
bulutlarla gökyüzünü dolaşıp
nehirler boyunca öfkesini taşan
bir benti yıkmasıydı
-ki, kimse el-aman dilemedi-

ölü bedenlerle yükselen dağların arkasından
bir güvercini kanatlandırmak
güneşe doğru
yüzünü dönen ayçiçeği gibi
ardı sıra yola koyulmak

umudumuzdu
çaresizliğin zamanı değildi

viran olmus şehirlerde
sağır edercesine çekilen zılgıtların
duyulmayan sessizliğinde
susmanın zamanı değildi

23.09.2015