Böylesi süreçler, iç zaman, paketçiklerinin (geçmişin) en az boyutla saklanmasıdır. Bunu işlev ve devinim olarak organizmalar üretir. Geçmişin, büyük boyutla saklanması, daha çok enerji tüketim harcanmasıdır. Bu tüketim, daha çok dışa bağımlılık demekti. Evrensel ilke, en az enerji ile en kısa yoldan, iş üretme ilkesine göre davranmaktır. Bu, işlevlilikle organeller, kendi zaman zeminiyle, yani geçmişiyle, fondan kopmuşlardır (ilkelerle ortamdan belirmek, kendisini ortamdan ayırt etmektir) .
Fondan kopuş demek, kendisi içinde bir kapalı devre düzenlenişle, dışarıdan enerji ve enformasyon (yansıma) transferleri yapan ve dışarıya da enformasyon, düzensizlik ihraç eden bir sınırlılıktır. Organikler, bir zar çevrenle, iç ve dış, ayrımını yapabilen süreçleşmeler zamanıdırlar. Olabildiğince az, dış dünya ilkesinin sonucu bireyleşebilmişlerdir.
Bu nedenle, küçük paketler içinde, olay, olgu geçmişlerini saklayacaklardı. Organizmanın büyümesi organeller işbirliğinin bir zorunluluğudur. Aynı zamanda büyüme, ekstra bir enerji harcanmasıdır.
Büyüme organizmayı özelliklede insan türü organizmaları, toplum düzeyine getirmiştir. Ama bunu da sağlayışı ölümü göze alma pahasınadır. Ölümsüz olan bir hücreli organizma, büyümekle ölümü sırtlanmıştır. Geçmişinin ileri yön akışını küçük sağlayabilmek için de partikül molekül olaraktan (gen-döl) olaraktan, eşey imleme sürerliliği ilen kesikli sürekli olaraktan ölümsüzlüğe tekrardan süreçleşmiştir. Sorununu şimdilik böyle aşmıştır. Toprakta dahi protein kılıf olarak kalabildiği sürece, uyanır dirilirdir. Ne var ki bu kez de, böyle binlerce yıl sonra uyanan bir tohum, zamanı değişmiş bir uyumsuzluğa düşmekten de, kurtulamaz.
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
