Zamanı Akıtmak 12 Şiiri - Bayram Kaya

Böylesi süreçler, iç zaman, paketçiklerinin (geçmişin) en az boyutla saklanmasıdır. Bunu işlev ve devinim olarak organizmalar üretir. Geçmişin, büyük boyutla saklanması, daha çok enerji tüketim harcanmasıdır. Bu tüketim, daha çok dışa bağımlılık demekti. Evrensel ilke, en az enerji ile en kısa yoldan, iş üretme ilkesine göre davranmaktır. Bu, işlevlilikle organeller, kendi zaman zeminiyle, yani geçmişiyle, fondan kopmuşlardır (ilkelerle ortamdan belirmek, kendisini ortamdan ayırt etmektir) .

Fondan kopuş demek, kendisi içinde bir kapalı devre düzenlenişle, dışarıdan enerji ve enformasyon (yansıma) transferleri yapan ve dışarıya da enformasyon, düzensizlik ihraç eden bir sınırlılıktır. Organikler, bir zar çevrenle, iç ve dış, ayrımını yapabilen süreçleşmeler zamanıdırlar. Olabildiğince az, dış dünya ilkesinin sonucu bireyleşebilmişlerdir.

Bu nedenle, küçük paketler içinde, olay, olgu geçmişlerini saklayacaklardı. Organizmanın büyümesi organeller işbirliğinin bir zorunluluğudur. Aynı zamanda büyüme, ekstra bir enerji harcanmasıdır.

Büyüme organizmayı özelliklede insan türü organizmaları, toplum düzeyine getirmiştir. Ama bunu da sağlayışı ölümü göze alma pahasınadır. Ölümsüz olan bir hücreli organizma, büyümekle ölümü sırtlanmıştır. Geçmişinin ileri yön akışını küçük sağlayabilmek için de partikül molekül olaraktan (gen-döl) olaraktan, eşey imleme sürerliliği ilen kesikli sürekli olaraktan ölümsüzlüğe tekrardan süreçleşmiştir. Sorununu şimdilik böyle aşmıştır. Toprakta dahi protein kılıf olarak kalabildiği sürece, uyanır dirilirdir. Ne var ki bu kez de, böyle binlerce yıl sonra uyanan bir tohum, zamanı değişmiş bir uyumsuzluğa düşmekten de, kurtulamaz.

Okura bir hafıza tazeleme olarak şunu hatırlatayım, bakteri ve viral organizmalar (bir hücreli) düzleminde, yani bir hücrelilikte, ölüm yoktur. Bir vücut, bölünerek çoğalır gider. Ölüm çok hücreliliğe evirilişle, bir hücrelilikten çok çok daha fazla bir hayati devinim kazanmıştır. Ancak kazancın maliyeti kaçınılmaz bir ölümdür. Organize olan varlıklar, büyür ve ölürler. Ölüm bir anlamda büyümenin kaçınılmaz zorunlu sonucudur.

Büyüme zorunlu olarak ilişkilerini taşıyamaz olacaktır. Sistemin denetimi koşulu ve ilişkilerin sınırlanması koşulu ile büyümenin nicelenmesi çatışır. Organizma sistemi iletişen geri beslemeli bir ilişkilenmeli bağıntılılıktır. Taşınamaz bir uzay zaman birikmesi, ilişkilerin çökmesi ile dağılır. Canlı süreçler de ölür. Kanserleşme bir yanı ile organizmanın ölümüne, organizmanın cevap arayışı gibidir, bu; uzun süreçlerin sonunda ancak, cevabı olacak bir sonuçlanmadır. Yani sistemin sağa sola yalpalayan dalgalanmasıdır. Ölüm, bizim birey dünyamızda kıyametler koparsa da, var oluşun sürekliliğinde bir adım atabilmenin ön evrelerindendir. Elbet bir gün istikrarı (simetriyi) kuracaktır.

Bakmayın siz; 'Dünyada ölümden başkası yalan' denilişlere. Bunlar, içinde akılcı bağ düşüncesi olmayan, sırf o anın insan duygularına hitap eden, tek yanlı söylemlerdir. Ve müziğin de yineleyici, öğrenmesi içindeki, etkili, tekrarlı basıncından ötürü de, bizi de tek yanlı bir promil yapar şekilde hayali etkiler bırakmasına, gevşemeyiniz. Çünkü sürçte, bir şekilde oluşla süreklilik esastır.

Varlık (varlığınız) olmadan, ölümün bir anlamı var mıdır? Ya da ölüm olmadan, varlığınızın bir anlamı var mıdır? Veya siz; 15. yaşınızın ölümünü yaşamadan, 60. yaş varlığınız içinde olabilir misiniz? Yeri boşaltılmayan bir şeyin yerini alabilir misiniz? İşte bunları kurallarıyla ölüm belirliyor. Ölüm ileriye doğru varlığa zaman mekân açan bir boyuttur. Değilse evrenden, meydandan, elini eteğini çekiş değildir. Bir zarflanma, bir boyutlanmanın işlevleş ilmesidir. Kalıp işlevin terkidir.

Sürecek