Zamane Yarası Şiiri - Mücahit Kurnaz

Ormanlar yanıyor, alevler göğe tırmanır,
Silifke’de evler boşalır, umutlar kararır.
Ormanlar feryat eder, rüzgârla küle döner,
İklimin öfkesi mi bu, yoksa insanlık mı söker?

Trump'ın teklifi Putin’e, Alaska’yı sunar kaynakla
Ukrayna’da barış umudu, gölgelenir savaşla.
Zelenski’nin gözleri umut, ateşkes düşüyle yanar,
Suriye'de çocuklar uslu durmaz, suistimal başlar

Enflasyon bir ejderha, yürekleri dağlar sessiz,
Yüzdesinde yüzler ekşir, ceplerde umutlar ıssız.
Pegasus kanat çırpar, yakıtla düşler hayaller,
Tekstilde milyarlar kaybolur, işsizlik zincire bağlar.

Gazze sürgünle inler, Sudan’a yol alır canlar,
“Etnik temizlik” suçlaması, insanlığı utançla sarar.
Harvard lityumla umut saçar, Alzheimer’ı siler belki,
Lakin kimyasallar bedende, sessiz bir zehir gibi.

Kriyojenik düşler parlar, üç yüz yıl sonrası için,
Bedenler dondurulur, ölüm yine gelir soğuk bir içim.
Avrupa haykırır Trump’a, “Rusya’ya güvenme” der,
Dünya döner kaosta, her yara kalpte bir keder.

Bu detaylar bıçak gibi, keser ruhun derin yerini,
Umutla korku dans eder, gözyaşında bulur gerçeğini.
Zamanın yarası kanar, ağıt yükselir hece hece,
İnsanlığın çığlığı bu, yankılanır sonsuzluk hecesinde.