Zamane İnsanı Şiiri - Ahmet Çelik

Bir güneşli havada gölge kovalar gibi
Toprakları eziyor incitip latif canı
Ayrı ayrı her biri sonsuz karanlık dibi
Ruh gafletten beziyor önce kendini tanı.

Karşıma çıkanlardan özel fırsatlar geldi
Çığlık atıp koştuğum temiz aklımı çeldi
Top mermisi misali yaktı bağrımı deldi
Dilde tespih geziyor sandım huzur limanı.

Güvendiğim dostlarım sırlarımı açıyor
Azıcık dokunduğum fitne fesat saçıyor
Sonra tabana kuvvet sırt dönerek kaçıyor
Hepsi biraz üzüyor hiç duymuyor amanı.

Cebinde nota taşır aletlerin tümü saz
Dağa tırmanmaktan zor her hali farklı bir naz
Saf durduğuna bakma tilkiden daha kurnaz
Menfaati seziyor bu onun normal yanı.

Evsin doğal olunca tüfeksiz gezen avcı
Elindeki beratla hem hakim hem de savcı
Yakasını tutsan da o milletten davacı
Ürkmüş kuşa benziyor şu zamane insanı.

17.05.2015
Ahmet Çelik
Ceyhan