Zamane Şiiri - Ali Ulvi Şahin

Zamane gençleri bir başka insan:
Bir sahibi pişman, bir kendi pişman…
Memnun etmek çok zor, nereye koysan?
Emek veren pişman, kendisi pişman…

Okumak onlara: boşuna uğraş,
Temizlik gerekmez, süs için tıraş,
Ağızda her pislik, sanırsın faraş,
Sabıka hepsinde; dosyalar şişman…

Meslek mi sordunuz, ne gereği var,
Her işi bilirler, hepsi sanatkar,
Para yok… Cüzdanlar da aksesuar…
Akıl dolu! Sormasan da… Danışman…

Evlilik onlara, serbestlik… Sade…
Usandıkları gün: bitiyor vade,
Yedekteki hazır, emre amade,
İster: falan olsun, isterse fişman…

Çocuk mu? Düpedüz eğlenceliktir,
Kendi istekleri tek önceliktir…
Dostluklar: Gündüzün… Aşk: Geceliktir
Sakın olun! İşlerine karışman…

Aile hayatı fazla sıkıcı,
Ufaklığa zaten bakar bakıcı,
Hepsi birbirine: Fahri yıkıcı…
Nasihat: Boş çaba… Sakın bulaşman…

Yokluğun nedeni evdeki moruk,
Ermeden şaraba dönüyor koruk,
Yalan; küme küme hainlik; doruk…
Şimdiki çocuklar ataya düşman!

Bu kadar kabahat nasıl yapılır?
Haktan sonra büyüklere tapılır.
Ali Ulvi bir öfkeye kapılır;
Söylemese pişman, söylese pişman…
13 HAZİRAN 2012