Zamanda yolculuk Şiiri - Kanber İhsan Öcel

Uzun bir yolculuktan sonra vardım
Kömür han köprüsüne yolçatıdan ötede..
Diyarbakır treniyle, kompartıman doluydu.
Evden ilk ayrılış korkmuyordum..!
Henüz sevdiklerimden hiçbirini kaybetmemiştim çünkü.

Dört kişiydik..!
Biri biraz ihtiyardı kırk kırkbeş civarında.
Biri Dicle de okuyordu sanırım hukukta,
Evden ayrılığımın ilk gecesiydi yalnızdım.
Siğara sarıp içmiştik, biletliyim istasyondan aldım.
Diğerini hatırlamıyorum zaten.

Eskiydi; şimdikinden yavaş gidiyordu, Nurhak dağlarından kıvrılarak.
Kömürlü tren, sesi hala kulaklarımda.
Yıl 1987 geride küçük kardeşim kalmıştı aklımda
Cigara içiyoruz içerisi dumanaltı hava soğuk.

Soruyorlar nereye gittiğimi, Ağabeyim var diyorum içel de.
Sömestri tatiline gidiyorum diyorum bir fırt daha çekiyorum cigaramdan
Çok kötü kokuyor içerisi dar zaten kımıldayamıyoruz.
Gece karanlık, ben yalnızım, mevsim kış yıl 1987

Epey gittikten sonra uzunca bir durduk, tepemizde yıldızlar sandım
Karanlık sokak lambalarıymış yüksek yamaçlarda.
Trenin buhar kokusu ciğerlerime o zaman sevdirdi kendini
Adana Bahçe de.

Hala yolculuk yaparım artık yataklı batıda trenler
Sabah Adana ya vardık mevsim değişti birden.
Mersin’e anca akşama varabildim başka bir trenle rotarlı bizim ki
İşte böyle geçtim Nurhakları, Torosları 1987 şubatında
Gerisimi.. bana kalsın anlatırım belki sonra olanları.

(Tren yolculuğu sizde yapın seveceksiniz…)
Kanber İhsan Öcel