Zamanda yolculuk Şiiri - Ahmet Terli

iki nokta, bir karanlık: Böyle başlarmış zamanda yolculuk:
Gece-gündüz gidermiş insan meçhule, koskoca bir dünya içinde,
sürer bu yolculuk sanki sadece birkaç saniye...

Karanlıktan sıkıldığı bir anda, dokuz ay on gün sonra;
kendini bulur bir savaş alanında: Bir ebe, kendisi ve bir Ana...
Başlar bir yaşam kavgasına: Kanlar içinde, galip gelirse bu savaşta,
zamanlar içerisinde iner böylece ilk istasyona.

Bitmiştir artık karanlıklar, darlıklar, bilmeden çığlıklar atar, ağlar...
Tabii ki Ana da rahatlar, ama...
Bekleyenlerin kimi güler, kimi karalar bağlar...

Kimi karşılanır sevgiyle, çiçeklerle, sevenlerle;
kimi sevmeyenlerle, yalancıktan sever gibi görünenlerle...
Kimi yanlış binmiştir bu trene, karşılanır kinle, nefretle.
Kendisi bilmez ki hangi sebeple girmiş işte bir cinsiyete,
bürünmüş istenmeyen bir kisveye.
Kimi bırakılır hatta cami avlusuna, kimi atılır çöplüğe, sokağa.
Eğer yine de geçerli bileti varsa, devam eder zamanda yolculuğa.
Aksi halde indirilir ilk istasyonda.

"Herşey kader-kısmet " denilir,
"Allah herkesin rızkını verir-Kerimdir"
ve zamanlarda yolculuğa devam edilir...

Yolculukta insan bazan yaya, eşekle, atla,
bazan uçakla, trenlerle kara kara,
gezdirilir, ömür bahçe ve istasyonlarında...

Bahçelerin kimi bağdır, kimi dağdır;
kiminde her türlü meyve, kiminde taş-kum vardır...
Kimi bir lokma ekmeğe muhtaç, yoksuldur,
kimi bol bulur, har vurur - harman savurur...

Yolculuklar bazan uzun sürer, ömrü bol olur,
bazan da en yakın istasyonda son bulur.
Alın yazısı, kader-kısmet böylece yerini bulur...
Zamanlar içerisinde insan dilenci olur, kral, sultan, başbakan olur.
çarpar, aldatır, götürür-yürütür, zengin olur, fakir olur...
Yakar-yıkar dünyayı, cehenneme çevirir, kirletir,
sever, sevmez, iyilik yapar, kötülük yapar, güldürür, ağlatır.

Ve karanlıkta iki nokta ile başlayan yolculuk bir gün gelir son bulur:
işte o an, geldiği gibi çırıl-çıplak aynı karanlıkta kaybolur, yok olur...