Zamana ve Mekana Şiiri - Çetin Akyıl

dedem kurmuş bu değirmeni
sert rüzgarların yekpare taşların üstüne
babam burda görmüş anamı
çuvaldaki unlar beyaz
anam undan beyazmış
..
beni eline alınca anam
önce onu sonra değirmeni görmüşüm
aşık olmuşum
anama değirmene
sevmişim rüzgarları
asi suları sevmişim
sevmişim ekmeğimize un döken dev yekpare taşları
..
oynamışım seyretmişim katar katar turnaları
yağmurlarda çıplak ayak gezmiş
koklamışım içime çekmişim içmişim özgürlüğü
ders almışım yavrusunu doyuran leyleklerden kırlangıçlardan
yürümüşüm yürümüşüm menderes boylarında
sanki kardeşcesine söğütlere sarılıp sarmaşan sarmaşıklar içinde
..
çabucak bitivermiş çocukluk büyümüşüm kaşla göz arası
sonrasını nasıl anlatsam nasıl desem yanmadan
yanmadan bilmem bilmem ki
..
rüzgarların önüne dev beton binalar gerilip medeniyet denilmiş
dün su içilen nehirlerin rengi asitli kara çamura kesilmiş
kadir kıymet bilmezler arasında su sesi para sesine yenilmiş
..
böyle döner hep bu devran derken birileri dönmez dönmez deyip
yağmurlarla yüz yıkayıp dağlara bulutlara yaslanmışım
içim dışım olmuş sıkmışım sol elimi meydanlarda
duymamak için direnen kulaklara ses olmuşum
dert edinmişim bu dünyayı kendime öte dünyaya inat
zaman gelmiş ateşimi külle örtmüşüm
zaman gelmiş arasına acı koyup yekpare taşların kendimi öğütmüşüm
düşmüşüm düşmüşüm kendi elimden kendimi tutmuşum
...
zulüm dayanınca kapıya
zaman o zaman değil demeden beklemeden
ve nerede bu yağmurlar demeden ve korkmadan ve sevdayla ve türküyle
ve kendi sesimle
anla beni beni anla
..
şiir olmuşum dizelere
şeker olmuşum bebelere
gül olmuşum bülbüllere
kavga olmuşum direnenlere
insan olmuşum
halden bilene