Zamana Güvendik En Çok da O Aldattı Bizi

Bir şeylerin düzeleceğine çok inandık biz… “Zamanla geçer” dediler, sustuk. “Her şey yoluna girer” dediler, bekledik. Ama ne zaman geçti, ne de yoluna giren bir şey oldu. Biz sadece büyüdük… Acıya alıştık, yokluğa gözümüzü kapamayı öğrendik. Sevdiğimiz insanları kalbimizde yaşatmaya, hiç gelmeyecek mesajlara her gece gözümüz ilişse de sabah hiçbir şey olmamış gibi davranmaya başladık. Gülümserken içimiz kan ağladı ama kimseye belli etmedik. Çünkü umut ettik, hep ettik… Belki döner dedik, belki özlemiştir, belki hâlâ seviyordur. Ama zaman geçti, insanlar değişti, biz yerimizde sayarken onlar çoktan yollarını çizdi. Ve biz, en çok zamanın sessizliğine güvendik. Oysa meğer zaman sadece geçiyormuş, unutturmuyormuş. Hatta bazı yaralar, geçtikçe daha çok acıtıyormuş. Çünkü bazı duygular, taze değilken bile kanamaya devam ediyormuş. Anladık ki, en büyük hayal kırıklığını insanlar değil, onlara dair kurduğumuz umutlar yaşatıyormuş. Ve en çok da zaman… Çünkü onunla iyileşeceğimize inanmıştık, oysa zaman sadece yavaş yavaş yok etmiş bizi.