Zamana Diriliş
Zaman bir canavar misalidir pusuda bekleyen.
Eski bir tapınağın kapısına kilit vurur gibi gönlümün kapısını kilitleyip karanlıklara gömdüm sesimi ve perde çektim gözlerime.
Müjdesini alacağım günlerin bekçiliğini yapıyorum kulağım kapı sesinde gözüm ise yollarda, ama ne bir ses ne seda yine yoksun?
Öylesine bir acı düştüki yüreğime,ne yangını köz edebildim nede közü kül,
Kendi içimde bütünlüğü olan beni artık tanımıyorum,kalıntılarını taşıyan antik bir kente dönüştü yüreğim ve kırık dökük parçalarını toparlamaya çalışıyorum.
Âlâyiş-i dünyâdan el çekmege niyyet var
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Devamını Oku
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
