Zaman Yolcusu Şiiri - Sevgili Özbek

Güneşin doğduğu yerden ayrıldı
Gün ışığıydı kırılmış akislerin amacı
Yol hasretine kar çizecekti
Ayaz hasretine vuslat-ı

Hiç bir çocuk annesiz doğmuyor

Şafakla uyandı
Çekti aşkın pimlerini
Elif koktu yankısı
Besmelesi nakarat

İman yürektedir kitaplardan alınmaz

Bir öğlen sonrasında giyindi
Hüznün sağanak yağmurlarını
İkindisine gülüşlerini ekledi
Sığdıramadı lakîn yorgun tenine
Kuruyan buğday öpüşlerini

Sonra kiralık aldı akşamları
Çerçevesi soluk yitik sonbaharın
Bir kent ırağ-ı beden cenderesinde

Harmandalı birikti
Üşüyen anıları
Kahreden anlara
Sol yanında mavzer
Diilî geçmiş zaman
Zifirî sığındı

Ah elemler dökülüyor yeryüzüne
Uykusuz mevsimlerde yapraklar safi

İnsana sadakat yaraşır görse de ikrah

Devriâlem bitiyor
Adam olmaya çalışıyor saat
Vakit yelkovan
Anlayamadı kare
Çekilmiş olabilir mi kadran

Bitecek olan istikâmet
Geceye gizleniyor şimdi
Soğuk mekân-i düşleriyle
Kentler yola düşüyor
Yaşamak adına ve
Kasımda şimşekler çakıyor
Aksiliğe bak
Bilgeliği işe yaramıyor
Yontuluyor sanrı
Dolu vuruyor
Umudun
Sevda durağını

Ah
Neyleyecek risale-i tozlu raflarda
Yakarışlar kendine dönüyor
Şikayetleri sabır

Unuttum dünya gölgelikti

Bırak aksın hayatın içinden
Bu cevher-i şebnem
Alsın fırak-ı yol niyetine
Ney bölsün gamzelerini

Aslında
Çok şey var anlatılacak
Anlaşılmıyor bu diyarlardan
İnam yaşamak imdi
Yorar fatihasını filizden
Ekim şiiri kalsın Evliya
Şahab-ı İstanbul yolcusuna

31/12/2010