Zaman yolcuları Şiiri - İbrahim Yılmaz

bilinmeyen alemlerden
eskimeyen sonsuzluklara doğru
hepimiz yolcuyuz biz ezelden.

yaşamın ilk günlerinde
başlar yoculuğumuz bir ana rahminde.
beşikten
çocukluk ve gençlik derken
düşe kalka çıkarız bu hayat merdivenlerinden.
sonra;
çilelerden,gecelerden ve ölümden geçeriz
koskocaman bir mazinin koynundan
sessizce torağa düşeriz.
ruhumuz kanatlanınca sonsuzluklara
yüce bir duygunun aşkında
yemyeşil bir sevdanın şebetini içeriz.

sonra sevdamıza ilmik atarız
aşkı biz dantel gibi kalbimize işleriz,
filamingoların selamladığı bu limandan
sevgi denizine yelken açarız.
her çağrının iz düşümünden
güneş menzili zamanlarda sana döneriz,
umulmadık bir zaman kesitinden
kül rengi akşamlarda sana döneriz.
arkamıza dönüp baktığımızda
sisli hayallerin ardından gülümseyen
o afacan çocukluğumuzu hatırlar hüzünleniriz.
yitip giden zaman yolculuğunda
alnımızdaki çizgilerde kaybolan
albümlerde kalan anılardan bakan
geri gelmeyecek ömrümüze yanarız.

şimdi yaprak oynar mı bilmem
ruhumdaki bu sessizlikte,
bir sur gibi kuşatmış bizi sevgin
algılayamadığım çok evvelki gerçekte.
saatlerin tamamladığı bu zaman akrebinde
inenler ve binenler olur bu rıhtımdan,
hüzünlü bir akşamda
sevinçli bir sabahta
veya karanlığın can çekiştiği bir şafakta.

bu zorunlu zaman yolculuğunda
toprak,yol ve yolcular,
gelirler,yaşarlar ve ansızın giderler,
işte böyle dostlarım
hep böyle tamamlanır
bu fasit daire içinde yolculuklar.
meçhule giden bu zaman yolculuğunda
toprağın kara bağrında
yalnız dikili taşları kalır,
alabildiğine dik
alabildiğine yalnız
ve alabildiğine özgür.

1988-sarıkamış