Zaman Ve Sonbahar

Mevsimlerden mi sonbahardı
Ömür varımın mı son baharıydı bilemedim Zila!

Gök kuşağının tüm renkleri
Birer birer dökülüverdi dallarımdan
Ve mübarek anlara dönüştü zaman.
~~~~~
Sığındığım odayı aydınlatan
Mumun etrafında dolandım durdum,
Pervane-i figan…
Dudağımın kenarcığına
Acıyla karışık bir haz ilişiverdi yüreğimi yakan…

Sararan yaprakların üzerinde
Ağır aksak ilerlerken
Kulağımı tırmalayan o hışırtılı ses,
Gecenin laciverte çalan bölümünü bölen işte o ses
Bir ölünün arkasından yas tutar gibi
Ürperti verdi bedenime o an.
Ve mateme büründü zaman.
~~~~~
Sonra, sonra bir nefes, bir nefes daha,
Sonbahar doldurduk içimize.
Taze açan gülleri soldurduk, mevsimi geçti diye.
Virgülsüz, noktasız cümleler kurduk
Yazdık, yazdık, yazdık sayfalar doldurduk.
Hazan mevsimine denk getirdik en içli türküleri
Neşet Ertaş söyledi
“gönlüm hep seni arıyor neredesin sen”
Ey! Hayaller ötesine taht kurmuş sevgili
Bir ömür hasretle bekleyendim ben…

Yaprak yaprak dökülüp,
Karışırken toprağa senli hayallerim,
Hiç birine vermedim aman,
Ve hazana erdi zaman…
~~~~~
Mavi gök kubbemden
Kuşlarda çekip gitmişti artık.
Zamana yenik düşmemek adına
Son baharın son yaprağı gibi
Takılı kaldı umudum yarınlara…

Bilirim, bilirim yarınlar umuda gebeydi
Ve benim senli umutlarım hiç tükenmedi.
Ah! Yar, az la çok, var la yok arası
Bu çelişki çok yaman.
Sonsuzum
Son sızım
Son baharım
Gel hadi,,, gel artık
Ve vuslata ersin zaman...
~~~~~
Hatice Türkmen Yurtseven - TC. Kültür Bakanlığı Halk Şairi-Yazar