Zaman ve Sen Şiiri - Orhan Ateş

İşte benim göğüm
Deli dumurlar doldurur bulutumu
Yaşlı bir karanlıkta, kör bir kehanete simgelenir aklım
Düşüm dönüştü dara
Düştüm artık
Yüreğim bir avuç kadar çarpar
Cesedimden büyük bir şeyim yok
Yalnız bir dünyayı istifledim kör benliğime
Avucumun içinde sıcacık bir tutuş
Göz mavisinden yansıyanlarla çizildi yüzüm
Hayallerimin arasında doğdu yalanlar
Mevsimi geçmiş sabahlarda altın renkli ışıklar aradım
Bir sabah, bir sabahı doğurdu aklım
***
İşte benim batımsız gün uçlarım
Allı göğüm
Takatim göz renginden bir maviyi daha çaldı
Gülüşün kara delik
Yuttu yüzümün çizgilerini
Senelerim silik bir takvim yaprağına ilişti
Dün’üm körebe
Geleceğim bir çocuğun aklı kadar ham
İşte benim lanetim
Uyku aralarında aman vermeyen düş çizgim
Anılarım, akıl ucuyla yansır duvara
Bir tek hayal sürgüler koca karanlığı
Yaşlı bir yüzle sabahı parçalar gençliğim
Ben yeniden küçülen bir ömre uzun merdivenler dayarım
Hiç ölmeyecekmiş gibi
Seninle, düşünle….belki de dönüşünle.