Zaman ve Sen Şiiri - Ali Yıldırım

Ali Yıldırım
04/05/2010
zaman senin durduğun köşede durmuştu
hayat an be an soluyordu sessizce
sen yoktun, anlamıyordu hiç kimse
sensizliği…
kahrolmuşluğum bile anlam veremiyordu
aşkın sen oluşuna.
ve gidiyordun, bense bedeviler gibi mülteci
son nefes kadar susuz kalıyordum.
yağmur ormanlarında bile ıslanmıyordum
yanıyordum,sen gidiyordun alevler yükseliyordu.
aşk sen demekti yada sen aşk
zaman senin durduğun köşede durmuştu.
zehirli bir bıçaktı sanki sensizlik
sineme saplanmış, yavaş yavaş dolaşıyordu kanımda.
titriyordum,saçlarının dalga dalga oluşu geliyordu aklıma
güneşe yazmıştım sevdamı,korkuyordum sen gidiyordun
bense ecel kadar çaresiz,ölüm gibi sessiz kalıyordum
zaman senin durduğun köşede durmuştu
olmayışın diz üstü çökmüştü içimde
yıkımlarlar yaşanıyordu bedenimde kanunsuzca
ve adaletin olmayışına inat,
sensizliğe baş kaldırıyordu bu yürek
gidiyordun,mevsimler ötesi sevdamı da alıp öylece
bense kışı yaşıyordum an be an,soğuktum, cümlelerin kadar
zaman senin durduğun köşede durmuştu.
ellerim de koskoca bir hiç,gerisi karanlıktı,
bir muammaya doğru sürekliniyordu sevdam,
gücüm yetmiyordu,çırpınıyordum nafile;
sen gidiyordun,ağaçlar yapraklarını döküyordu
ulu orta bir yerde üryan kalıyordu sevdalar
bense çıkmaz bir sokak gibi sessiz,aşkla bakan gözlerinde ölüyordum,
zaman senin durduğun köşede durmuştu.
bir fırtına kopuyordu ansızın bu şehirde,bir zelzele
yıkıntılar altında inliyordum,sen gidiyordun
ellerimi uzatıyordum, etraf karanlığa bürünüyordu
çoban yıldızı bile bakışlarını kaçırıyordu benden
bir adım vardı alemde bir de sen
zaman senin durduğun köşede durmuştu.
artık ne adım vardı nede sen…