Zaman Ve Mevsim Şiiri - Mehmet Pamuk

çoktan defteri kapamıştım,
satırların üstüne
alınyazısıydı herşey ve diri bir kabulleniş.
sızlayan toy bir bakış kalmadı artık
mevsimler ve yıllar geçtikçe,çizgiler derinleşip
gözlere keder kalkmamasıya oturunca
alışıyor insan uslu durmaya da

öyle ya ömrün son demleri zaten
zamansız gidişin gününü beklemek
ve hayat tüm mevsimlerin yaşandığı
kuru gözlerle,ıslak avuçlara terketmek.

artık uslu ölmek zamanı derken,
topraktan filizlenen,ilkbahar gibi bir doğum
istemeden ve canhıraş;
gençliğin kanı kaynatan yaz mevsimi
hani o buram buram ter kokan.
kırılmalara,gitmelere,yürek nasırlarına alıştığın hazan
hani sarı yapaklarda kırılan sevdalar gibi
ve toprak üstüne örtülen,
kefen gibi kar mevsimi...

düşünüyorum da nasılda mum gibi erimiş zaman
dönmemek üzere bavulunu doldurmuş yolcu
katlı herşey üstüste,kirli çamaşırlar da içinde
son yolculuk hazırlığı acemice...

hiçbir şey bilmediğini,her an öğretir hayat
herşeyin var sanırsın,
bir deprem öncesi
tozbulutu dağıldığında, elinde sadece enkaz kalmıştır
hayat seni bir kere daha uyarmıştır.
herşey bir anda,hiçbir şey olabilir diye
ve hiç aklına gelmeyen
yaşaman gereken olur birden
hayat yaşadıkça öğretecektir.

tekrarlardan sakınmayı sindireceksin zamanla
acıyla gülmeyi;
tebessümünde acıyı saklamayı
ayazların soğuğunda,su katılmış çelik gerçekler
ve hep kaynayan bir umut sıcağı içinde
aynı Mehmet gibi
yaşadığın sevdayı,
beşinci mevsim bileceksin.....