Zaman ve Mekan Şiiri - Yasir Babaarslan

zaman bende ve mekan bana emanet
zaman ellerimde
hayallerim parmak uçlarımda
ayaklarımsa bedenimin ritmine inat alabildiğince ters
kararan gözlerim yanan ışığa inat görmüyor gerçekleri
delice bir yürek benimkisi;
mavisini yitirmiş bir yaşamın son demleri gibi
zamanın yüzünde en canlı resim gibi ruhum
öylesine canlı, öylesine kıpır kıpır
bitmek bilmiyor nefesim, hala bir umudum var.
ve zaman... bir akışta - ki dönmemecesine;
ama nedir ki zaman?
mecalsiz bir imleçten başka nedir ki akrep ve yelkovan?
ama nereye gideceği belli
çünkü bir bekleyiş var
o bekleyişte uçsuz bucaksız bir davet var
işte gökyüzü:
bir bir kaybediyor yağmura gebe bulutlarını
ve renklerin en neşelisi gülmüyor artık
tükendi sevgiliden miras kalan tüm ümitler
sevgiler uzun yaşamıyor artık
kavgalarsa düşmek bilmiyorlar yakamızdan
ve unutuyoruz
hatırlayamıyoruz “biz” olmanın ne demek olduğunu
unuttuk severek yaşamayı
şarkılar sevgiliyi anlatmıyor artık
anlayamıyoruz artık yeryüzüne gelmenin anlamını
ve düşünemiyoruz
neşesi yağmalanmış hayatlarımıza tesellinin sevgiliyi sevmek olduğunu
ve tükeniyoruz artık
çaresizce çölün ortasında kalakalıyoruz öylece
ne aşinasıyız artık bizi çağıran o sesin
ne de müptelâsıyız bizi bekleyen gözlerin...