Zaman ve Mekan Şiiri - Atilla Özişitmez

Kabuslar görüyorum günlerdir
korkunç ve dayanılmaz,
yüreğim çatlayacak gibi atıyor
kan ter içinde uyanıyorum uykudan
duvarlar üzerime devriliyor
tırnaklarımı etime geçiriyorum
soluksuz kalmamak için.
karanlık sınır tanımıyor, uçsuz bucaksız
savrulup gidiyorum derinliklerinde
hiçbir yörüngeye oturmadan
bir göktaşı, bir astreoid gibi
çakılmak istiyorum dünyanın kalbine
yanmadan atmosferi geçebilirsem
yada kozmik ışınlar parçalamazsa beni
çakılmak tüm şiddetimle
yok olmak pahasına yok etmek
yani bir kumar oynadığım hayatla
kaybedeceğimi bile bile.
Kara bir bulut gibi,çöküyor üzerime yokluğun
Koca bir yumruk gibi tıkanıyor boğazıma
Haykırışlarım
Tırnaklarımı bir kez daha etime geçiriyorum
Söküp atmak istiyorum içimden
Bir hayatın bitişini,
Durdurmak istiyorum ömrümün tükenişini,
Tükenmeden ve yenilmeden zamana.
Zaman ve mekan tükeniştir insan için
Akreple yelkovanın amansız yarışı
Ve bizi bir meçhule doğru sürükleyen
O hırçın çağlayanın akışı
Saydamlaştırıyor ömrümüzü, aksettikçe
Varoluşun karşıtını görüyoruz
Yok olmaya yola çıkmışız zaten
İstemesek de paralel yaşıyoruz
Zamanla ve mekanla
Sınırlanıyor ömrümüz demirden çitlerle
Oysa karşılığı sınırsız geçmeli
Tüm ansiklopedilerde
Bağlanmak özgürlüğün bittiği yerde başlar
Bağlanmak teslim olmaktır,
Teslim olmak bitmek, yok olmak
Ve kabuslar görmek yaşamın her sürecinde
Korkunç ve dayanılmaz,
Bazen tırnaklarını etine geçirmekte yetmez
Sonsuz yaşamalı hayatı insan,
Bir kuyruklu yıldızın arkasına düşüp
Çekip gidebilmeli gerektiğinde,
Gerektiğinde çıkarıp yüreğini
Derin okyanuslara atmalı
Gözlerindeki parıltıyla
Tüm gökyüzünü ışıklarla donatmalı,
Bağlanmadan yaşamalı, sonsuz ve soluksuz
Tırnaklarını etine geçirmeden,
Ve uykusunda kabuslar görmeden...