Zaman ve İnsan Şiiri - Önder Karaçay

Yaşamın iki önemli konusu var
Biri zaman diğeri insan, biri boyut, biri soyut
Zaman geçiyormuş gibi bir algı ile aldatır insan kendini
Oysa zaman geçmez kendini sürekli tekrar eder, zaman içinden bizi geçirir
Zaman ilerlemediği halde insan zamana karşı hep geç kalır

Zaman mı insanı bozdu?
İnsan mı zamanla bozuldu?
Zaman mücerret, insan ise zamana karşı bir cüret

Zamana tabi olan insandı
İnsanın bozulmasında suçlanan zaman, suçlu ise suçlayandı

Zaman ve insan birbirine karşı bildiğini okuyordu

Zaman; her insanın hayatında geçmiş, hal ve gelecek dilimleriyle bir ibret sayfasıydı
İnsan ise, zamanın sayfalarında yazılan ince manaların dikkatli bir okuyucusu, yolcusu, başrol oyuncusuydu

Her an yeni bir seraba doğru akarken zamanı ölçenin teknoloji, teknolojinin ise insanı asıl kılan bir unsur olmadığı iş işten geçtikten sonra zamanla anlaşılacaktı

Konu zaman ve insan olunca bam tellerimize hep dokunacak
Doğru zamanda, doğru yerde bulunmamaktan oluşacaktı her zaman yaşam

Eğer iyi tecrübeler edinmişsek yaşadıklarımız, ürettiklerimiz hiçbir zaman bayatlamayacaktı

Zaman insana fırsatlar verir
İnsanın elinden fırsatları kaçırmaktan başka ne gelir
Gün gelir zaman intikamını en acı şekilde insandan alır
Zamanın insana verdikleri geçmişte bir hayal gibi kalır

Dünyaya gelmek için bile dokuz ay bekleyen insanın dünyaya geldikten sonra ki doyumsuzluk anlamında sabırsızlığı bir uçak iniş/kalkış hareket tarifesi gibi zamanın küçük dilimleri tarafından lime lime edilir

Günlük meşakkat, sabahı akşama yetiştirmek, zamanlı görevlerimizi yer değiştirmeye olanak tanımadan ilerler

Belli bir kalıba uygun yeknesaklık, basit hesapların içinde sıkışık zamanlı yaşama mahkumiyettir.

Vakti nakte çevirdiği günden bugüne zamanın enkâzıdır insan!