Zaman ve insan Şiiri - Sibel Kılıç Sevda ...

Zaman ve İnsan ...

Küçücük güzelliklerle gelen kocaman mutluluklardır insanı mevsimden mevsime taşıyan

zaman bildiği gibi aksın

Bir kaç cümle ile duyulan huzur hissedilenlerin ötesinde beklenilenin güzelliğiyle çiçekleşir
mavi umutlar açar aşka susayanların sevisinde
sevinçler uçuşur insanın iç dünyasından dışarıya
işte o an dır  ki bazen bekleyenin bir işaretiyle yangına döndürür kıvılcımı

Bazı anlar da vardır anahtarı kaybolan kilit misali dudaklara duygulara vurulan suskunluklardır yarasız kesiksiz kansız hep kanar insanın içerisinde
Beklemedeki duygular asla pas tutmaz sabrını zorlar durur insanın
ve insan insanca yaşamayı acı ile yoğurur
bilirim ki insan yaşamalıdır insanca

O türküler ki hayat bulmalıdır hasret kokulu diyarların yanık ezgisinde
can canan ile olmalıdır kadife bir seste bedenlerin kucaklaştığı yerde
duygular deşifre edilmeden dokunulmalıdır ruhun güzelliğine
Seven sevdiğiyle olmalıdır

Velhasıl
uzaklarda alınan nefesin derinliği iç çekmeleri çoğaltır
uykular bölünür geceler ayakta geçer
ya da duvarlara gömülür gözler
bundan daha acısı var mıdır?
an susar
zaman susar

Cesarettir ki bir avuç yüreğe gömüldüğünde
Bekleyenler  beklemekle geçirirler bir masal anlatımı olan ömürlerini
kalpten gelen sözler ulaşamaz muhatabına erir gider dilin perdelerinde

Sibel KILIÇ..