Zaman ve İnsan Şiiri - Doğan Şık

Mağara duvarlarında başlayan şu macera;
''Ali ata bak'' ile devam etti benim için.
Sonrası hep güzelliğin ve sana olan hasretim.
Hatırlarım şiirlerimin ilk kıymetli bilinişini,
Ve nasıl sınıf girişindeki çöpü boylayışını.
Sonra sonra döküldü kalemimden,
Şu içimde kopan, ismini bilmediğim his,
Geçip gidişini anlayamadığım zaman,
Uğruna şiirler yazdığım, bana bakmayan gözler,
Herkesin çiçek gibi sırtına,
Benim ise yüreğime saplanan hançerler...
Böylece uzayıp giderken
Ne güzel eşlik ediyor türküler.
Ah o an değil de
Yastığa başımı koyarken aklıma gelen sözler,
Beni bir siz bitirdiniz
Bir de hiç denememiş olmanın pişmanlığı.
Ah şimdi olsaydı kaçan her fırsat,
Nasılsın demek kadar kolay olacaktı her şey.
Lakin
Belki 'atı alan Üsküdar'ı geçti'
Belki de 'geçti Bolu'nun pazarı sür eşeği Niğde'ye.'
Ah insanlar, seni beni bilmiyor ki
Telkinleri hep
'Ak akçe kara gün içindir.'
Sahi...
Hiç mi sevmediniz?