Zaman ve İnsan Şiiri - Tuncay Akdeniz

Her akşam olunca güneş batıyor
Sabahı ekiyor zaman insanın
Gecenin koynunda hüzün yatıyor
Boynunu büküyor zaman insanın

Geride bıraktık geçen hayatı
Ne tahtları kalmış ne saltanatı
Ölümü bekliyor güz kasım patı
Yaprağı döküyor zaman insanın

Her sabah bakınca aynı gök yüzü
Akşam törpülüyor bu ömrümüzü
Farkında değiliz satıyor bizi
Ömrünü söküyor zaman insanın

Tersine dönüyor yel değirmeni
Çarkında eziyor yer seni beni
Bunun belli değil uzunu eni
İpini çekiyor zaman insanın

Rüzgarı esiyor bilinmez yere
Ocağında kaynar susuz tencere
Sonsuza açılmış camsız pencere
Hayale bakıyor zaman insanın

Ne havaya sığdık nede karaya
Çiçeği çok gördük kırda arıya
Hayalı boyadık siyah halıya
Bilmeden dokuyor zaman insanın

Tuncay’ın önünde bitmez engeller
Ateşin içinden uzar alevler
Gerçeği bilinmez gizli belgeler
Görmeden okuyor zaman insanın