Zaman ve Bursa Şiiri - Yusuf Alper Güllü

ZAMAN ve BURSA
Ne soluduğum hava, ne içtiğim su
Ne de yürüdüğüm yollar,
Hiçbiri canlandırmıyor ruhumu.
Bir şeyler eksik sanki tadında
Ya da kokusu kaybolmuş gibi tabiatın.
Belki de rengi bozulmuştur,
Yıllara yenik düşen üç beş binanın.
Anlayamıyorum,
Sebebi nedir şehre çökmüş bu belanın?
Bir tabibi kalmamış gibi görünse de aslında,
Elbette bir yerlerde dermanı vardır her yaranın.

Adım adım dolaşıyorum sokakları,
Kaybolan izlerin nerede olduğunu arıyorum.
Taştan cevap gelir mi bilmem ama
Huzurun ne tarafa doğru gittiğini soruyorum.
Kuşlar çok haber taşıdı bugüne dek,
Çaresizce kulak kesildim, dinliyorum.
Dikkatli dikkatli bakıyorum her gediğe,
Ne bir işaret ne de bir delil görüyorum.
Eski bir kurmalı saatte umudum,
Emir Sultan mihrabında hem de,
Sonuna kadar çevirdim, bekliyorum…
Bir ses, bir nefes ve hatta bir heves ile beklerken,
Duyduğum o sesle aniden, sarsılıyorum.

Evet buldum!
Karabulut gibi hislerime çöken o zehri,
Güzel olan ne varsa önüne katıp götüren o nehri,
Ve her bir insan oğluna
Levhi mahfuz da verilmiş o mehri, görüyorum.
Her geçen gün azalan, azaldıkça kararan,
Karardıkça karartan bu dert, bu deva, bu illet ve bu şifa…
Bir an için göz göze geldim, izliyorum!

Ah zaman…
Senin olduğunu biliyordum aslında
Ama yakıştırmadım nedense.
Bunca yıkım ve bunca çöküş,
Başka kimin eseri olabilir ki?
Şimdi daha iyi anlıyorum;
Boyası dökülen konakların,
Yüzü kuruyan çınarların
Taşları yıkılmış duvarların;
Ve kaybolan içten bir selamın…
Hepsinin sebebi sensin.

Ben yanıldım, ilk seni bulmalıydım aslında,
Ufak tefek taşlarını adımlamadan önce Bursa'nın.
Şu yalan dünyada gerçek olan sensin,
Ve senin durmak bilmeyen tik takların…

Döküm ocağına düşmüş altın gibi, eriyor her şey.
Mazinin bir nefeslik huzurunu ararken,
Yollar seni çıkardı karşıma ey zaman!
Sensin işte bu derde derman.
Götürme daha fazla ıhlamur kokusu ne olur,
Bir ipek şal boynumda kalsın mihman.
Mührünü verme istemem,
Ama başucumda dursun atiye yazılmış bir ferman.
Ulucamii avlusunda bir damla huzur kâfidir bana,
Lütfun en büyüğünü sunmuş bana Rahman...