Zaman Tünelinde Selviye Yolculuk

Zor denklemin iki ucu: insan ve zaman...
Kainatı kuşatan ve kuşanan
Zamanı selvi dalına mandalladım,
Günleri ayları bilinmeze yolladım.
Selviden yayıldı etrafa bir duman,
Firuze kasede büyülendi zaman.
Bütün zamanlar maziden hatıra artık
Saatleri kurunca zamanı bıraktık.
Böylece karıştı gece ile gündüz
Ya hayaldi ya rüya gördüğümüz.
Beşikte bebeler hayalle yundu,
Ne gerçekler gerçek ne oyunlar oyundu,
Dedim ki, zaman selvide kalsın
Her dertli neşeden payını alsın.
Feryatlar yükseldi her biri bir yerden,
Kurtar bizi zamansızlıktan diyerekten.
Yanılmışım... Dert arttı neşe tükendi,
Zamansızlık savaşta zamanı yendi.
İnsanda mağluptu bu savaşta nedense
Nice gök-kılıçlar dağıtıldı herkese
Denklemin iki ucunda bir savaş
Gönüllerde korku gözlerde yaş...
Bu böyle sürmez dedi biri.
Almak için selvideki iksiri
Yürüdü selviye eli kılıç tutan.

İstesem çekerdim saati kından
Zamanı alırdım selvi dalından.
Başlardı o zaman delice bir akış
Ve gönül yurdunu yakan bakış
Sönerdi talihi dönen yıldız gibi

Elleri böğründe bir kız gibi
Tam deniz ufkunda bitmişken hayat,
Derinlerden yükseldi bir feryat:
İnsanlar ölüyor kurtaran yok mu?

İnsanlık ölmüş, insan ölse çok mu
Diyerek baltayla yürüdüm selviye
Var gücümle vurdum vurdum biteviye...