Zaman Tüneli Şiiri - Sertaç Atabey

ZAMAN TÜNELİ

Şeytanlar sarmış tüm beynimi, bedenimi
Kapatmışlar bekleyen iyilik geçitlerini
Öyle bir anahtar ki çıkarabiliyorsan içindekini
Açmak için bırakıp gideceksin kendindekini

Sorgu, sual belli etmez kendini
Anlatamazsın taşa, toprağa derdini
Belli değil dostun, düşmanın uzanan eli
İnanmak zor, olsa bile, göz yaşının dili

Anlamak zor karşındakinin, kimin bedeni
Karıştırır olmuş herkes, beni seni
İsyana hakkın yok, keserler sesini
Acı verir görememek, bitiş çizgisini

Eğleneyim dersin, üzerler seni
Üzeyim dersin, ayıplarlar sendekini
Sen yapacaksın diye, haykırırlar gizli, kederli
Düşsen peşine, nafile, bulamazsın sebebini

Unut boş ver gitsin, yap kendi işini
Eninde sonunda varacağı yer belli
Belki vardır izleyen birileri, yaşadığın filmi
Umut etmekten başka çare yok, ne başı ne sonu belli

Alabiliyorsan al, verdikleri dersi
Bir bilsem, kimin kimi eğittiğini
Düşünmekten, ruhun kemirir beynini
Mutlu olmak yok, şımartmazlar seni

Yaşamak zor bir arada, cehennemi cenneti
Sevinmeye korkarsın, bilirsin ardında bekleyen ateşi
Acısı, tatlısı, hatta tuzlusu, dahası meyhoşi
Acının da, tatlının da, ne yeri, ne sayısı belli
O kadar çok ki, belli değil, ne neyin işareti
Alabiliyorsan, ne mutlu sana, verdiği zevki

Nerde kaldı, sendeki işi
Yansıyan iyiliği
Doğruluğu, sadakati,
Cesareti, temizliği
Her yanı kokar, tabiatın evrenselliği
Bulabiliyorsan, bul kendini


SERTAÇ ATABEY