Zaman Tüneli Şiiri - Hasibe Cavaç

Zaman tüneline girdim dün gece

Mana ikliminde yol aldım umudum tükenince

Unutamayacağım bir an çaldım ufukların ötesinden

Ve mazi için çıktım ilk kez şu can kafesinden

Biriktirdiğim hasretimle geçmişin ortasına daldım

Somuncu Baba şefkatinden bir lokmacık ödünç aldım

Şimdi burada olmayanların kapılarını çaldım

Nilüferler solmasın diye her birinden imza aldım

Ve gelecekten geçmişin suretini izlemeye daldım

Toprağı ab-ı gönülle yıkayıp kardılar

Nuran-i elleriyle heybelerinden vefalı tohumlar çıkardılar

Sonsuza dek yetecek bir sevda bahşediyorlardı

Evliyalar Şehri’ni zamana nakşediyorlardı

Karanlıkları söndürdüler iki cihan Güneş’iyle

Işıkları yaktılar bir bir atiye ilerlesin diye

Ne kadar kin ve nefret varsa Tophane’de yaktılar

Tarih dolusu hatırayı saat kulesinde bıraktılar

Bir âh çekiyorlardı göremeyeceklerini bile bile

Çınarları büyütürken dehrin billûr kaseleriyle

Size selâm gönderdiler hicran-i besteleriyle

Uludağ’dan yüksekti hepsinin hayalleri

Ve insanlığa dairdi Hak ile mahfelleri

Sevgisizliği yenen tebessümlü gözler bakıyordu

İnançları kibirlerini vurunca yerini tevazuya bırakıyordu

Her gece kalpleri faniye kapanırdı uykularından önce

Bâki’ye açılırdı bedestan sessizliğe gömülünce

Ezan sesleri Gökdere’yi coşturuyordu

Genç, ihtiyar, herkesi Namazgâh’a koşturuyordu

Lunaparkı götürmüştüm giderken eğlensinler diye

Bilemezdim korkacaklarını bu sahte bir Cennet diye

Dönmek istemezdim elbet o huzur köşesinden

Dönüş biletimi aldılar ömrümün son gişesinden

Dualarla uğurladılar gözyaşlarıma bakmadan

“Haydi git” dediler, Bursa’da zaman

Maveraya akmadan